Czasami ogarniają nas ludzkie słabości. Wtedy z pomocą przychodzi Duch Święty. Zebrani na słuchaniu słowa i łamaniu chleba, prośmy Boga o łaskę cierpliwości, byśmy pozwolili wzrastać „ziarnku gorczycy” naszej wiary.

Słowo, które sieje Chrystus, jest nam bardzo potrzebne na drodze do życia wiecznego. Czy moje serce jest glebą żyzną, żeby ziarno mogło w nim wydać plon stokrotny, czy chociaż trzydziestokrotny? Czy jest na tyle stałe, by słowo mogło zapuścić korzenie?

Bóg bez wątpienia kocha każdego z nas. Idąc za Jezusem uczymy się, jak nie stawiać trudności na pierwszym miejscu i z prostotą serca widzieć dobroć Boga pomimo zła, którego doświadczamy.

Chrześcijanin w swym Mistrzu ma wzór gościnności, która dokonuje się także poprzez małe i proste gesty, jak choćby podanie szklanki zimnej wody spragnionemu wędrowcy. Gesty względem innych wypływają z serca przepełnionego miłością Boga i bliźniego.

Miłość zawsze posiadała pierwszeństwo. Nie można Boga naprawdę miłować bez bojaźni. Kto odczuwa przed Nim świętą, pełną szacunku bojaźń, ten może Go również miłować. To daje człowiekowi cudowną wolność i nic go już nie może przerazić.

Dobro, które jest naszym udziałem, przekazywane dalej rośnie, ubogaca zarówno innych, jak i nas samych. To jest niejako nasze zobowiązanie do dzielenia się z innymi tym, co otrzymaliśmy. I to wszystkim: miłością, radością, życzliwością, naszym czasem a nawet swoją wiarą.

W imię Najświętszej Trójcy zostaliśmy ochrzczeni i w to imię czynimy znak krzyża. Najświętsza Trójca – choć jest trudną do ogarnięcia rozumem tajemnicą – jest obecna w naszym chrześcijańskim życiu. To Bóg Miłości i Jedności.

Uczniowie otrzymali Ducha Świętego wraz z nakazem wyjścia do ludzi z Dobrą Nowiną. Duch Święty ma moc otworzenia drzwi do naszych serc, uzdrowienia naszych lęków i przepełnienia nas radością z bliskiej obecności Boga, którą będziemy chcieli dzielić się z innymi. Dziś możemy zyskać odpust zupełny za publiczne odmówienie hymnu „Przybądź Duchu Stworzycielu” i spełnienie zwykłych warunków odpustu.

Jezus wstępując do nieba nie zostawia nas samych. Odejście Pana Jezusa jest dla nas wezwaniem do głoszenia Ewangelii innym ludziom. Nadzieja, wiara i miłość, którą mamy w sercach, niech promieniują na nasze otoczenie.

Wyrazem naszej wiary w Boga, w Rzeczywistość, której nie widzimy, jest zachowywanie przykazań otrzymanych od Niego. W ten sposób także mówimy Bogu: „Kocham Cię”.